Pagkatapos ng successful crusade namin nung May 23-24, eto kakatapos ko lang maglaro sa Sportsfest. (To inform all of you, itong sportsfest na ito ay isang palaro na nilalahukan ng iba't ibang churches sa Malabon at Navotas. Sa ngayon ay may 11 churches ang kasali. 2nd year na ito ng sportsfest na pinangunahan ng aming church na Christ Cares Family(CCF).)
Volleyball nilalaro ko kaya eto ang sakit ng katawan ko kahapon pa. Nakaka-upset lang kasi 2 times na kaming talo pero pasok naman kami sa semi finals. Ok lang sa akin ang matalo kami kasi hindi naman ako ganun kagaling eh. Masaya na ako na nakapasok kami sa semi.
Halos di na matapos ang activity namin sa church. Sabayan pa ng pasok sa school. Kahit ganun natutuwa akong maka-Bond yung mga ka-youth ko sa church. Ibang klaseng saya kapag humirit na ng mga patawa yung mga yon.
Ganun pa man salamat pa din sa Diyos sa lahat-lahat. Sa church, sa trabaho sa school, sa prebilehiyong makapag-aral, sa maayos na pamilya at mababait na kaibigan. Sa kabila ng nakakapagod at paulit-ulit na araw sa buhay na ito, nandyan pa din si Lord kahit nagkukulang tayo sa kanya kaya pray lang tayo lagi. Have faith.
Ngayon, matutulog na ako para mapahinga na at bukas may pasok pa. Good nights...
Sunday, May 25, 2008
Thursday, May 22, 2008
After a week
Isang linggo na nakalipas nung nagpunata kami ng Zambales pero hanggang ngayon puyat pa din ako. Nung Umuwi kami panay na ang practice namin ng MiMe para sa Crusade sa may plaza bukas ng gabi. Ewan ko ba kung bakit para akong bangag ngayon. Dahil na din siguro sa sunod-sunod na puyat.
Ang hiling ko lang sana makatulog naman ako kahit hanggang 8:00 am lang ok na sa akin yun... sana may pahinga pa ako. Hindi naman sa nagrereklamo ako o ano pa man sa trabaho ko. Ang akin lang naman ay isang araw man lang na may tulog na maayos. Kapag nagpasukan na sigurado akong mas malala pa dito ang aabutin ko.
Siguro nga its about time na masanay akong gumising ng maaga at piliting wag nang ma-late sa pagpasok. In fairness hindi na ako masyadong nale-late ngayon konti na lang. kaya ko to. kelangan lang siguro ng konting disiplina sa oras.
Naalala ko tuloy si daddy. Araw-araw na lang kami napagsasabihan kasi lagi kaming nagmamadali sa pagpasok at di na nakakakain ng agahan. "Madadala nyo yan hanggang sa magtrabaho kayo." o di kaya "Papasok na lang din naman kayo gusto nyo pa nale-late." Yan lang naman ang sinasabi nya araw-araw weh. In a way tama naman talaga sya. kelangan lang talagang idisplina ang sarili.
Minsan hindi na ako tinatablan ng alarm clock kaya madalas talagang huli ako sa trabaho. Kahit paano natutuwa ako dahil maunawain sila maam. Ilang beses ko na din pinangako sa sarili ko na hindi na ako male-late pero wala pa din. Masasanay din siguro ako. Kaya ko ito. Go!
Ang hiling ko lang sana makatulog naman ako kahit hanggang 8:00 am lang ok na sa akin yun... sana may pahinga pa ako. Hindi naman sa nagrereklamo ako o ano pa man sa trabaho ko. Ang akin lang naman ay isang araw man lang na may tulog na maayos. Kapag nagpasukan na sigurado akong mas malala pa dito ang aabutin ko.
Siguro nga its about time na masanay akong gumising ng maaga at piliting wag nang ma-late sa pagpasok. In fairness hindi na ako masyadong nale-late ngayon konti na lang. kaya ko to. kelangan lang siguro ng konting disiplina sa oras.
Naalala ko tuloy si daddy. Araw-araw na lang kami napagsasabihan kasi lagi kaming nagmamadali sa pagpasok at di na nakakakain ng agahan. "Madadala nyo yan hanggang sa magtrabaho kayo." o di kaya "Papasok na lang din naman kayo gusto nyo pa nale-late." Yan lang naman ang sinasabi nya araw-araw weh. In a way tama naman talaga sya. kelangan lang talagang idisplina ang sarili.
Minsan hindi na ako tinatablan ng alarm clock kaya madalas talagang huli ako sa trabaho. Kahit paano natutuwa ako dahil maunawain sila maam. Ilang beses ko na din pinangako sa sarili ko na hindi na ako male-late pero wala pa din. Masasanay din siguro ako. Kaya ko ito. Go!
Monday, May 19, 2008
Transformer Camp (Iba, Zambales)
May 15-17, 2008
Thursday morning...
Umalis kami ng Malabon. Excited ang lahat papuntang Youth Camp sa Iba Zambales. First time ko itong makapunta ng camp, first time ko din pumunta ng Zambales at first time ko din makasakay ng bus ng more than 1hour ang byahe. Matagal ko nang pangarap na makatravel ng bus (sa mahabang oras), barko at airplane. Natupad din yung sa bus. Enjoy ako nung nasa byahe kinakabahan din kasi hindi ko alam kung anung meron dun. Habang nagbabyahe, nadaanan namin yung Olongapo, Subic, Pampanga, at Bataan. Ang layo ng Zambales. 7:00 kami umalis ng Malabon at 2:30 na kami nakarating dun. Sulit naman kasi ang ganda dun. Nung opening night ng camp, sobrang ganda nung show parang concert. Actually isa yung Spiritual camp. karamihan sa mga youth ay unbeliever. para sa kanila talaga yung camp pero pwede na din sa aming mga believer para ma-revive kami.
Magagaling din yung mga speaker, very well ang pagkakadeliver ng message. Yung Band naman sobrang galing din. Galing tumugtog. Madami akong natutunan dun sa camp na yon. Na revive ako first night pa lang. I was crying nung first drama na pinalabas nila. tapos sabayan pa ng message. Ginawa nga pala kaming counselor ni kuya Rey kaya di rin masyadong naenjoy ang pagiging camper. pero Ok lang un. Daming tao dun meron kaming 1,300+ na youth.
Nakakatuwa yung mga games nila. yung slide sa putik, swimming sa pond at kung anu-ano pa. Pero ang di ko makakalimutan dun ay yung isang aquarium ng palaka ay lilipat sa isang timba. hahahahahha.... yung palaka lumilipad. hinagis nila sa audience yung ilang palaka. halos di ako makahinga sa kakatili at kakatawa.
Napakaganda ng ganung program nila. At a very cheap price of P100.00 makakapunta ka na sa Zambales at marerevive ka pa. Nagkaroon din sila ng Free Scholarship program para sa mga hindi nag-aaral. Magaling at sana mapagpatuloy nila yung ganung ministry. They touched thousands of life. Nakaka-inspire... Sana next year makasama ulit ako. (^^,)
Thursday morning...
Umalis kami ng Malabon. Excited ang lahat papuntang Youth Camp sa Iba Zambales. First time ko itong makapunta ng camp, first time ko din pumunta ng Zambales at first time ko din makasakay ng bus ng more than 1hour ang byahe. Matagal ko nang pangarap na makatravel ng bus (sa mahabang oras), barko at airplane. Natupad din yung sa bus. Enjoy ako nung nasa byahe kinakabahan din kasi hindi ko alam kung anung meron dun. Habang nagbabyahe, nadaanan namin yung Olongapo, Subic, Pampanga, at Bataan. Ang layo ng Zambales. 7:00 kami umalis ng Malabon at 2:30 na kami nakarating dun. Sulit naman kasi ang ganda dun. Nung opening night ng camp, sobrang ganda nung show parang concert. Actually isa yung Spiritual camp. karamihan sa mga youth ay unbeliever. para sa kanila talaga yung camp pero pwede na din sa aming mga believer para ma-revive kami.
Magagaling din yung mga speaker, very well ang pagkakadeliver ng message. Yung Band naman sobrang galing din. Galing tumugtog. Madami akong natutunan dun sa camp na yon. Na revive ako first night pa lang. I was crying nung first drama na pinalabas nila. tapos sabayan pa ng message. Ginawa nga pala kaming counselor ni kuya Rey kaya di rin masyadong naenjoy ang pagiging camper. pero Ok lang un. Daming tao dun meron kaming 1,300+ na youth.
Nakakatuwa yung mga games nila. yung slide sa putik, swimming sa pond at kung anu-ano pa. Pero ang di ko makakalimutan dun ay yung isang aquarium ng palaka ay lilipat sa isang timba. hahahahahha.... yung palaka lumilipad. hinagis nila sa audience yung ilang palaka. halos di ako makahinga sa kakatili at kakatawa.
Napakaganda ng ganung program nila. At a very cheap price of P100.00 makakapunta ka na sa Zambales at marerevive ka pa. Nagkaroon din sila ng Free Scholarship program para sa mga hindi nag-aaral. Magaling at sana mapagpatuloy nila yung ganung ministry. They touched thousands of life. Nakaka-inspire... Sana next year makasama ulit ako. (^^,)
Thursday, May 8, 2008
Inspirasyon
Parang kelan lang di kita napapansin. Hindi ka naman kasi "Head-turner." Simpleng tao ka lang na nakakasalubong sa daan. Ni hindi ko nga alam ang pangalan mo o matandaan ang itsura mo. Hindi ko nga din alam na meron pa lang "ikaw" na nabubuhay dito sa mundo.
Hanggang isang araw habang nagtatrabaho ako, inabala mo ako at nanghiram ng ballpen. Simula noon natandaan ko na ang itsura mo naging pamilyar na din ako sa presensya mo.
Nadadalas ang pagkita ko sa 'yo pero ewan ko lang kung alam mong may nakatingin sa 'yo. Halos araw-araw nagkakasalubong tayo, di ko lang alam kung pansin mo. Makita lang kita isang beses isang araw kuntento na ako.
Inspirasyon marahil nga ang pwede kong itawag sa 'yo. Mapadaan ka lang napapangiti mo na ako. Lalo pa nung kinausap mo ako. Parang tumatalon sa tuwa ang puso ko. Ka-kornihan man o ano pa ang itawag sa nadarama ko, OK lang. Ang mahalaga, ako lang ang nakakaalam nito.
Hanggang sa dumating ang araw na ito, hindi ko akalaing magkakausap pa tayo. Parang ang labo kasi mangyari eh... Itong araw na ito napasaya mo talaga ako... (^^,)
Hanggang isang araw habang nagtatrabaho ako, inabala mo ako at nanghiram ng ballpen. Simula noon natandaan ko na ang itsura mo naging pamilyar na din ako sa presensya mo.
Nadadalas ang pagkita ko sa 'yo pero ewan ko lang kung alam mong may nakatingin sa 'yo. Halos araw-araw nagkakasalubong tayo, di ko lang alam kung pansin mo. Makita lang kita isang beses isang araw kuntento na ako.
Inspirasyon marahil nga ang pwede kong itawag sa 'yo. Mapadaan ka lang napapangiti mo na ako. Lalo pa nung kinausap mo ako. Parang tumatalon sa tuwa ang puso ko. Ka-kornihan man o ano pa ang itawag sa nadarama ko, OK lang. Ang mahalaga, ako lang ang nakakaalam nito.
Hanggang sa dumating ang araw na ito, hindi ko akalaing magkakausap pa tayo. Parang ang labo kasi mangyari eh... Itong araw na ito napasaya mo talaga ako... (^^,)
Wednesday, May 7, 2008
Para sa Kaibigang Nagpapaalam
May 05, 08
Parang kahapon lang magkakakulitan tayo.
Nag-aasaran,hampasan, at walang humpay na tawanan. Nagkukwentuhan with matching kape hanggang madaling araw. Parang kelan lang tayo naging close. Natutuwa naman ako dahil pakiramdam ko nagkaruon ako ng isang kuya na kahit kelan ay di ako nagkaroon. Hindi naman tayo ganun kaclose. Hindi ko alam ang talambuhay mo pero sa tingin ko di naman yon ung sukatan ng pagkakaibigan. Madalas nagkukwento ka ng sakit sa puso mo tuwing nagmamahal ka. Na hindi naman ako maka-relate dahil wala pa akong karanasan sa ganyan.. pero iniintindi ko yung kalagayan mo kahit dinadaan lang natin sa patawa ang lahat..
Nitong gabi lang binanggit mo sa akin na aalis ka. Nakakalungkot kasi parang nawalan na ako ng kuya.. Ibinilin mo pa yung mga iiwan mong kaibigan natin dito na di ko sigurado kung magagampanan ko yung bilin mo.
Naisip ko :
paano ka na lang? Paano sila? Paano yung mga hindi nakakaalam? Bakit nagkaganun? Ano ba ang tunay na dahilan?.Daming tanong no?
Habang iniisip ko yon.. naalala ko yung mga happy moments natin.. yung lakad dito, tawanan jan.. asaran at kung anu-ano pang kaepalan. Nanghihinayang ako sa mga nasayang na panahon. Yung mga laro nyo na di ko napanuod, mga lakad na binabalewala ko, yung mga pagkakataong maging bonded tayong lahat. Talagang napakaiksi lang ng panahon no?
Alam mo hanga naman ako sayo, sa kabila ng mga problema mo, nagagawa mo pa ding makipagtawanan, lokohan, kung baga ay nadadala mo yung problema.
Basta tandaanan mo lagi dito pa din kami ng mga friendship at ng mga bhez mo,..
Kahit gaano pakalaki yang problema mo, nandiyan lang lagi si Lord. Lagi kita isasama sa prayers na maging maayos ang buhay mo. Sana hindi pa huli ang lahat. Sana may panahon pa kayo ng mga kaibigan mo. Siguradong sobrang lungkot nung mga yun kapag nalaman nila ang pag-alis mo. Naiintindihan ko kung bakit ayaw mong magpaalam sa kanila. Mabigat, malungkot at mapupuno ng luha ang lahat kung magpapaalam ka.
Nagpapasalamat naman ako at isa ako sa pinagkatiwalaan mo sa mga sikreto mo.
Salamat.... Sana di dito matuldukan ang pagkakaibigan nating lahat....
Parang kahapon lang magkakakulitan tayo.
Nag-aasaran,hampasan, at walang humpay na tawanan. Nagkukwentuhan with matching kape hanggang madaling araw. Parang kelan lang tayo naging close. Natutuwa naman ako dahil pakiramdam ko nagkaruon ako ng isang kuya na kahit kelan ay di ako nagkaroon. Hindi naman tayo ganun kaclose. Hindi ko alam ang talambuhay mo pero sa tingin ko di naman yon ung sukatan ng pagkakaibigan. Madalas nagkukwento ka ng sakit sa puso mo tuwing nagmamahal ka. Na hindi naman ako maka-relate dahil wala pa akong karanasan sa ganyan.. pero iniintindi ko yung kalagayan mo kahit dinadaan lang natin sa patawa ang lahat..
Nitong gabi lang binanggit mo sa akin na aalis ka. Nakakalungkot kasi parang nawalan na ako ng kuya.. Ibinilin mo pa yung mga iiwan mong kaibigan natin dito na di ko sigurado kung magagampanan ko yung bilin mo.
Naisip ko :
paano ka na lang? Paano sila? Paano yung mga hindi nakakaalam? Bakit nagkaganun? Ano ba ang tunay na dahilan?.Daming tanong no?
Habang iniisip ko yon.. naalala ko yung mga happy moments natin.. yung lakad dito, tawanan jan.. asaran at kung anu-ano pang kaepalan. Nanghihinayang ako sa mga nasayang na panahon. Yung mga laro nyo na di ko napanuod, mga lakad na binabalewala ko, yung mga pagkakataong maging bonded tayong lahat. Talagang napakaiksi lang ng panahon no?
Alam mo hanga naman ako sayo, sa kabila ng mga problema mo, nagagawa mo pa ding makipagtawanan, lokohan, kung baga ay nadadala mo yung problema.
Basta tandaanan mo lagi dito pa din kami ng mga friendship at ng mga bhez mo,..
Kahit gaano pakalaki yang problema mo, nandiyan lang lagi si Lord. Lagi kita isasama sa prayers na maging maayos ang buhay mo. Sana hindi pa huli ang lahat. Sana may panahon pa kayo ng mga kaibigan mo. Siguradong sobrang lungkot nung mga yun kapag nalaman nila ang pag-alis mo. Naiintindihan ko kung bakit ayaw mong magpaalam sa kanila. Mabigat, malungkot at mapupuno ng luha ang lahat kung magpapaalam ka.
Nagpapasalamat naman ako at isa ako sa pinagkatiwalaan mo sa mga sikreto mo.
Salamat.... Sana di dito matuldukan ang pagkakaibigan nating lahat....
Subscribe to:
Posts (Atom)