I love it!

For a very long time, I haven't updated my blog.
I don't really want to just leave this blog behind.
Somehow, it has been a part of my life.
Though it may not be as good as anyone else's blog,
still, I love my blog.

Not because I'm proud of it, but because of those people who left their heart-warming comments that keeps me going on.

I may be very busy for now, but I promise to get back as soon as I'm done with all the school stuffs.

Thank You!(^^,)

STOLEN.

When: Monday, November 9, 2009.
Where: Open Laboratory.


I'm surfing the net late this afternoon. After I have finished my assignment in Installation, I went to the Information Technology Services Office (ITSO- few steps away from openlab) to save my file (cause we are not allowed to insert USB device in the computer lab to avoid computer virus). So I left my bag on my chair and went to the said office.

When I got back into my place, I'm about to check the time on my cell and I found out that it was not inside my bag. I checked it twice. I even asked my friend if I lend it to him (cause most often than not, Im having a memory gap) but unfortunately, he said I did not lend it to him.

I still don't want to think that it was stolen, until I realize that my MP4 was missing too. The music player was just right beside my cellphone. That's the time that I really have to accept the fact that my gadgets were STOLEN!

I felt really upset. I never thought that a fellow student can do such crime.

The cost of those gadgets was never the issue, but its the sentimental value that really matters.

I just prayed that, that would be the last moment who-so-ever student steals.
Now, I have learned my lessons:

-Never leave your things unattended for what-so-ever reason.
-Don't assume that everyone is trustworthy.
-There's no permanent in this world.

Never-been-done-before List

So many years had passed, still, there are some things in this world that I haven't tried.

Here's my List:


1. Pay Electricity/Telephone Bill


Hindi pa ako nakapasok sa loob ng meralco or ng PLDT. Sa maniwala kayo o sa hindi.

2. Ride a Single-Motor Bike
Kahit angkas lang hindi pa din ako nakasakay sa SINGLE motor.

3. Airplane Ride.Kahit domestic flights man lang.. Pero I know someday makakasakay din ako ng airplane at gusto ko sa tabi ng window.. hehe.

4. Ship Cruise.

Kahit tiga-Malabon ako, at madaming bangka dito, di pa ako nakasakay sa malaking barko. Yung bumabyahe ng malayo.

5. NBSB (no bf since birth) member.



Hindi ko pa na-try magbotfriend up to this moment. Yaan nyo a-update ko kapag meron na. papa-celebrate ako!! haha.


You can make your own of "never-been-done-before" list.


(to be continue..)

Looking Back.

Life is a matter of choice. We are the one responsible for each decisions we make. Once we let the opportunity slip away, there's no way back.

Most of the time, we get to the point where we have to decide which way to go. In Career, studies, families and love life.


But how do we know we're on the right track? That you chose the best way?

It could be as simple as this:

It makes you really happy.

Salamat at Paalam, Tita Cory!

Ngayon ko lang na-appreciate yung mga ginawa ni Tita Cory para sa ating bansa. Ngayon malinaw na sa akin kung bakit tayo malaya ngayon. Ngayon alam ko na.

Salamat at Paalam,TitaCory!

Choice.

Madalas kong itanong itong tanong na ito:

"Kung ikaw ang papipiliin,
Yung taong mahalaga sayo o
Yung taong nagpapahalaga sayo?"

Hirap pumili noh??

Lunes na Lunes.

Lunes na lunes.

Sumakay ako ng jeep para pumasok sa school. Gaya ng nakasanayan, sa unahan ako ng jeep sumasakay para iwas hold-up. Inabot ko kay manong ang Php100.00 at sabi ko, Derecho-estudyante.

Maya-maya may sumakay na isang ale at isang mama. Nagbayad din daw umano ng Php100.00 yung dalawa. Hindi ko masyadong naintindihan nung una dahil nakasaksak ang earphone sa tenga ko.

Tinanong ako nung manong kung magkano ang binayad ko. Sabi ko, Php100.00 at pagkatapos nun sinuklian nya ako ng Php.70.00 (walang discount. Hindi na ako umapela).

Biglang nagreklamo ang mama sa likod. "Yung sukli sa isang daan. Dalawa yun. Sa shell house lang." Walang nagawa yung driver kung di suklian ang galit na mama. Binawi nya sa akin yung Php70.00 na sukli. Dahil akala ko naman na nagkamali lang sya, Ibinigay ko ng buong-buo.

At heto na, nung malapit na sa Recto, Sabi ko ng mahinahon, "Manong yung sukli ko po." Sagot nya "Alin? Sukli mo??" At dun na nagsimula ang away. Di ko na rin napigilan magtaas ng boses dahil sa sobrasng inis.

Pinipilit ni manong na hindi ako nagbayad ng Php100.00 at Php50.00 lang ang binayad ko at ako naman pinipilit ko na nagbayad ako at iyon naman talaga ang totoo. Sa bandang huli, hinayaan ko na lang na sukliaan nya ako sa halagang Php50.00 na sinasabi nya. Malapit na din kasi akong bumaba.

Sobrang sama ng loob ko. Tama ba namang pagbintangan akong may modus-operandi?? Bago ako bumaba, sabi ko kay manong "Sa susunod manong, tandaan nyo yung mga bayad sa inyo" sabay baba ng jeep.

Padabog akong naglalakad papuntang sakayan ng Pasig. Sama talaga ng loob ko. Wala naman sa akin kung mawalan ako ng Php50.00 dahil sa kabaliwan nya. Ang di lang talaga matanggap ng sistema ko ay yung pagbintang sa akin na manloloko ako.

Tatlong taon na akong nagbabyahe at ngayon lang nangyari sa akin to. Sa tatlong taon na yun lagi ko kasama si ate pumasok at umuwi ng school at dahil graduate na siya, ako na lang mag-isa. Wala ng magtataggol sa akin. Hindi rin kasi ako sanay makipag-away sa jeepney driver lalo na kung kulang ang sukli nila sa akin. Kadalasan, pinapabayaan ko na lang sila.

Kahit paano proud din ako sa sarili ko dahil this time, nagawa kong ipagtanggol ang sarili ko. Parang nato-trauma na tuloy ako sumakay ng jeep. hayzzz.

Responsibilidad. Takot. Katapangan.

Dumating na rin ang araw na kinakatakot kong mangyari. Noon, sa tuwing dadapo sa isip ko ang katotohanang maaaring maganap ito, Lagi kong sinasabi sa sarili ko,

"Matagal pang darating yun. Hindi pa ngayon."

At ngayon nga, nandito na. Nasa harap ko na. Nagulat ako ng sobra nung nalaman ko. Hindi ako makapaniwala na eto na at kailangan ko nang harapin.

Meron pa din akong option, sabi nga nila,

"Life is a matter of choice."

Pwedeng takasan ko ito at magtago O harapin at gawin ang responsibilidad kahit kapalit pa nito ay sarili kong kahihiyan.

Pinili ko na lang na harapin ito. Sabi nga nila

"Face your fear."

kaya tinanggap ko na lang ang realidad na KAILANGAN kong gawin ito. Sa ngayon, kahit paano, natutunan ko nang tumayo ng mag-isa.

Dumating sa punto na gusto ko nang bumitaw, umiyak at umatras. Pasalamat na lang ako at patuloy na may umaalalay sa akin. Sina Kuya Loloy, Joey, Rj, Ate Eula, Ate Apple, Ate Kitty, Bong, at Emil --- mga kasamahan ko sa simbahan. Di nila ako pinabayaan nung panahon na kailangan ko nang harapin yung responsibilidad na iiwan sa akin. Nandyan sila para suportahan ako, palakasin ang loob ko at alalayan ako sa tuwing may mali akong magagawa. Ilang linggo na ang lumipas at ilang linngo pa ang daraan. Konti na lang. Matatapos ko din itong responsibilidad na iniwan sa akin.

Alam ko malalampasan ko din itong nasimulan ko na. Kailangan ko na lang itong tapusin.



"You must take personal responsibility. You cannot change the circumstances, the seasons, or the wind, but you can change yourself." — Jim Rohn

Butterfly

When you love someone so deeply
They become your life
It's easy to succumb to overwhelming fears inside
Blindly I imagined I could
Keep you under glass
Now I understand to hold you
I must open up my hands
And watch you rise

Spread your wings and prepare to fly
For you have become a butterfly
Fly abandonedly into the sun
If you should return to me
We truly were meant to be
So spread your wings and fly
Butterfly

I have learned that beauty
Has to flourish in the light
Wild horses run unbridled
Or their spirit dies
You have given me the courage
To be all that I can
And I truly feel your heart will
Lead you back to me when you're
Ready to land

Spread your wings and prepare to fly
For you have become a butterfly
Fly abandonedly into the sun
If you should return to me
We truly were meant to be
So spread your wings and fly
Butterfly

I can't pretend these tears
Aren't over flowing steadily
I can't prevent this hurt from
Almost overtaking me
But I will stand and say goodbye
For you'll never be mine
Until you know the way
it feels to fly

Spread your wings and prepare to fly
For you have become a butterfly
Fly abandonedly into the sun
If you should return to me
We truly were meant to be
So spread your wings and fly
Butterfly
So flutter through the sky
Butterfly
Spread your wings and fly
Butterfly

Naisip ko lang...

Balang araw mga pahina ng buhay ko ay lilipas.. Di ko mamamalayan na mabilis lang pala ang pag-ikot ng mundo.. Mga taong nagdaan sa buhay ko.. Mga kaibigang di inaasahan darating at makikilala.. Mga pagkakataong naging masaya.. Mga taong nagpatibok ng puso ko.. Mga taong nagpaluha sa akin.. Mga problemang nalagpasan.. Ilang post na ang nabasa ko.. Mga idolo sa pag-Blog.. Mga pangyayari sa buhay na ilalathala.. Mga post pang darating.. Mga comments na babasahin.. Darating at darating.. ang araw na alaala na lang ang lahat..

Heto na...

Tagal ko ng hindi nakakapag-update ng blog..
Dami ko ng ndi napupuntahang site..
nami-miss ko na din ang pagpost ng bagong entry..

Hindi ko akalaing ganito magiging ka-busy ang schedule ko..
Meron lang akong 30mins everyday para kumain
kaya wala dapat masayang kahit 5 mins..

heto na..

Nagkaroon ng meeting ang mga faculty kaya wala kaming class
kaya heto,
Nakasingit ng new post.. Hehehehe...

Sana makadalaw ako sa blogs nyo one of these days..
Nami-miss ko na din magbasa ng samu't-saring kwento ng buhay..

Ingats and see you guys around!!

My Birthday 08 (19th)

Ngayong taon na ito, naramdaman ko na ang pagtanda. Parang yoko ng dumating yung next year.hehe. Hindi ko talaga hilig ang mag birthday. Hindi ko rin masyadong na-aapreciate ang essence ng pag celebrate ng birthday pero since ang bday ko ay after ng chrismas, ginawa na nila itong official day para sa reunion ng family namin, it leaves me with no choice.

Syempre meron paring videoke fever!!


Ngayon na-eenjoy ko na ang birthday. Next year wla na ako sa pagiging "teen." huhu tanda ko na..
Nagsuot kami ng pare-parehong t-shirt. Wla lang. Para maiba nman. Actually dapat apat kami, hindi nakarating ung partner ko kaya ako lang ung walang kaparehas.

Hindi na na-picture-an yung cake kasi nasira. As in na-deform ng bata.hehe.

Christmas Vacation Galore

Wala naman kaming masyadong ginawa nitong christmas. Kumain lang, tapos kumain ulit, tapos kain ulit.. (sana tumaba na ko!!) hehe.. Puro reunions lang pero masaya naman. Syempre dapat ndi natin nakakalimutan ang reason kung bakit may pasko.

Medyo delayed na din tong post ko. Busy-busy-han kasi ako ngaung Christmas break. Tinatamad din ako at the same time kasi super bagal computer namin kaya instead na makapag update ako, hindi ko na nagagawang magpost. Masaya naman ang christmas kahit na ramdam ko na medyo tumatanda na ako at marami ng dapat regaluhan. hehe wala pa pla akong regalo sa inaanak ko. Bawi na lang sya next year. Kawawang bata nadamay sa global crisis.

Ito nga pla yung kaisaisa kong inaanak. Actually pinsan ko din sya. Si CJ na sobra ang kulit at mahilig sa picture! hehe After namin kumain kumanta lang kaming magpipinsan. Videoke ang di mawawala tuwing ganitong season. Ito na ang bonding moment namin aside from eating.

Moment ko 'to!

Ito naman yung bonding moment ng mga medyo may katandaan na ng konti.. Ang magpicture!!